Na chwałę Pana!

- Jak mi się ten krzyż podoba - mruknąłem z przekąsem, przyglądając się zwykłemu, prostemu krzyżowi z metalową tabliczką, który według proboszcza kosztował parafię szęść kafli. Moim zdaniem o pięć za dużo.

- Jak? - Babcia była wyraźnie spragniona uściślenia.

- Wcale. Podoba mi się wcale - westchnąłem. Dziadek położył mi dłoń na ramieniu.

- Nie można skąpić pieniędzy na chwałę Pana! - pouczył mnie, przywołując jako przykład krótką opowiastkę, w której uczniowie zgarniają ochrzan od Jezusa, bo mu żałują na drogie olejki.

- Ale przecież nie jest tak, że Bóg siedzi nad jakąś księgą rachunkową i pilnuje kto mu za ile krzyż postawił... - mruknąłem zrezygnowany. Nie miałem najmniejszych szans w walce na cytaty.

***

Bóg przewrócił stronę Wielkiej Księgi Inwestycji na Chwałę Pana i poprawił lekko zsuwające się z nosa okulary. Jego uwagę przykuł jeden z wierszy tabeli. Zmarszczył brwi, przyglądając się bliżej zapisowi.

- Dajcie mi tu jakiegoś archanioła - westchnął, przyciskając przycisk interkomu. Chwilę później pojawił się oczekiwany anioł. Bóg przywitał się z nim lekkim skinieniem głowy, po czym przesunął księgę w jego kierunku.

- Skąd są ci ludzie? - zapytał wyraźnie niezadowolony, stukając palcem w wybrany wiersz.

- Z Wrocławia... - zakłopotany archanioł wlepił wzrok w palce u stóp.

- Ześlij na nich jakąś plagę - burknął Bóg - poskąpili na chwałę Pana.

W toalecie

„Siku” powtarzałem w myślach, biegnąc przez korytarz centrum handlowego w poszukiwaniu toalety.

„Jeszcze chwila” przekonywałem się, przestępując z nogi na nogę w zatłoczonej windzie, która skusiła mnie perspektywą szybszej podróży trzy piętra w górę.

„To jakieś żarty…” jęknąłem, kiedy nacisnąłem klamkę łazienki. Zamknięte. Zdesperowany rozejrzałem się na boki – nic z tego, to była jedyna toaleta na piętrze. Zaciskałem uda tak mocno, że prawie naprostowałem swoje krzywe kolana. Nie miałem zbyt wiele czasu.

- Piętro niżej jest czynna łazienka – przechodząca staruszka zlitowała się nade mną, najwyraźniej widząc jak przeskakuję z nogi na nogę.

I rzeczywiście, łazienka była czynna. Nagle świat przestał jawić mi się w słomkowych barwach. Pozbywając się nadmiaru płynów z organizmu, westchnąłem z ulgą.

Oczyma wyobraźni widziałem się na eleganckiej gali, gdzie prezydent udekorował moją pierś Orderem Suchych Spodni.

- Nie każdy jest w stanie zatrzymać zimną krew lub… inne płyny w chwili największej desperacji – przemówił, przypinając medal, a obecni w sali nagrodzili mnie gromkimi brawami.

***

Lekko pchnąłem drzwi od łazienki stopą, nie chcąc dotykać wyraźnie brudnej klamki świeżo umytymi dłońmi. Nie uchyliły się.

- No co jest? - mruknąłem skonsternowany. Koleś za mną prychnął pogardliwie, widocznie zdegustowany moją głupotą i pociągnął za klamkę. A więc drzwi otwierały się do środka… Zanim jednak zdążyłem się za nim wymknąć, do toalety wtłoczyła się grupka gimnazjalistów. Przeklinając ich pod nosem poczekałem aż znikną w głębi łazienki, po czym spróbowałem dosięgnąć klamki stopą. Nie byłem dość rozciągnięty – bolesny skurcz zatrzymał kolejne próby.

Zza drzwi dobiegły mnie głosy - ok, wystarczyło poczekać, żeby ktoś wszedł do środka i zatrzymać je stopą, zanim się zamkną. W napięciu obserwowałem klamkę, czekając aż drgnie. I rzeczywiście, ktoś uchylił lekko drzwi.

O słodka nadziejo! Wdzięczny losowi za ofiarowaną mi szansę uroczyście obiecałem sobie, że jeżeli kiedykolwiek wydostanę się z tej toalety, będę lepszym człowiekiem i może nawet oddam część majątku biednym. I wtedy dobiegł mnie kobiecy głos:

- Pójdziesz potem, bo nie zdążymy - przerażony spojrzałem na szczelinę. Była zbyt mała, żebym wcisnął w nią stopę. Ba, nawet palec by się nie zmieścił. Zbliżyłem do niej twarz i szepnąłem

- No dawaj, zrób siku już teraz… - Drzwi zamknęły się z impetem, a moi potencjalni wybawcy oddalili się w pośpiechu.

- Co z ciebie za mężczyzna?! – ryknąłem, kopiąc drzwi – Prawdziwy mężczyzna sika, kiedy tylko ma ochotę! BRZYDZĘ SIĘ TOBĄ!!! – chyba nie zabrałem się do tego dobrze… Bezsilnie osunąłem się po ścianie.

Wyobraziłem sobie grupę poszukiwawczą, odkrywającą po wielu latach moje zeschnięte szczątki. Na ścianie odnajdują wydrapaną przeze mnie inskrypcję „PORZUĆCIE WSZELKĄ NADZIEJĘ, WY, KTÓRZY TU WCHODZICIE”. Ktoś obowiązkowo rzuca się na kolana, krzycząc „NIEEEEEEEEEEE”.

- Odsunie się, tu się sprząta! – szturchnięcie mopem wyrwało mnie z zadumy. Pulchna pani stała nade mną, opierając dłoń na biodrze. Zerknąłem w kierunku drzwi. Otwarte. I do tego podparte wiadrem.

- Kobieto – wykrzyknąłem, podrywając się na nogi – Czy ty wiesz, co zrobiłaś?

- Eeee… No podłogę wymyłam – odparła niepewnie.

- Tak pomyślą Ci, Którzy Przyjdą Tu Po Nas – otoczyłem ją ramieniem, roztaczając przed nią wizję przyszłości – ale JA wiem jak było naprawdę. Jesteś bohaterem. Nigdy o tym nie zapominaj. A teraz wybacz mi, muszę kontynuować moją podróż – po tych słowach przekroczyłem próg.
Byłem wolny.

***

Osłupiała sprzątaczka przez chwilę wpatrywała się w drzwi, za którymi zniknął wyraźnie niezrównoważony młodzieniec, po czym wzruszyła ramionami i wróciła do szorowania podłogi. Na chwilę zatrzymała się przy lustrach.
W tafli zobaczyła swoją okrągłą twarz, lekko zarumienioną od wysiłku. Drobne zmarszczki gromadziły się przy oczach. Dopiero teraz zauważyła, że wyjechała szminką poza kontur ust. Zdjęła gumową rękawiczkę i wierzchem dłoni zdjęła nadmiar czerwieni. Spojrzała odbiciu prosto w oczy

- Jestem bohaterem… - szepnęła. I uśmiechnęła się.

Marcelek

- Marcelek, zostaw ten kamień – westchnęła znad książki zmęczona kobieta, siedząca na pobliskiej ławce. Niebieskooki blondynek, lat około trzy, zatrzymał się i odwrócił w jej kierunku. W ręce rzeczywiście trzymał kamień, który w jego małej łapce wydawał się być całkiem spory. – Marcelek, zostaw ten kamień – powtórzyła beznamiętnie kobieta. Widocznie doskonale zdawała sobie sprawę, że nic w ten sposób nie osiągnie, ale jakoś trzeba było przekonać mamy na placu zabaw, że reaguje na potencjalnie niebezpieczne poczynania swojego dziecka. Marcelek marszcząc brwi spojrzał na kobietę, na kamień i znowu na nią. „Oho, kwestionuje swoje motywy!” – pomyślałem, obserwując chłopca – „Może jednak zaszło tu jakieś wychowanie!”. W końcu twarz Marcelka rozpogodziła się i dałbym słowo, że jego oczy zaświeciły się na czerwono. Chłopiec niespodziewanie się odwrócił, po czym cisnął kamieniem w bawiącą się przy piaskownicy dziewczynkę, która, ciężko jej się dziwić, uderzyła w ryk. Kobieta z ławki nerwowo rozejrzała się na boki, szukając świadków niecnego uczynku jej pociechy. Jakimś cudem Marcelkowy występek pozostał niezauważony, dlatego z cichym westchnięciem wróciła do lektury. Nie dane jej było odprężyć się na długo - obrotne dziecko prędko znalazło sobie nowe narzędzie zagłady.

- Marcelek, zostaw ten patyk… - mruknęła, przewracając stronę. Marcelek patyka nie zostawił, za to podszedł do malutkiego chłopczyka i z całej siły przywalił kijem w piłkę trzymaną przez malca, wyrzucając ją tym samym poza obręb placu zabaw.

W ciągu pięciu minut przez Marcelka zapłakało już drugie dziecko, a ja zacząłem się zastanawiać które to już z kolei.

- Marcelek, natychmiast tu podejdź! – sapnęła kobieta z ławki. Posłuszne przybycie chłopca trochę zbiło ją z pantałyku. – Eeee… Marcelek, oddaj mi ten patyk – mruknęła niepewnie, zupełnie jakby spodziewała się podstępu ze strony trzyletniego dziecka. Marcelek wlepił w nią swoje błękitnookie spojrzenie, po czym zdzielił ją kijem w kolano i wrzeszcząc zaczął uciekać,  biegając dookoła piaskownicy. Kobieta spojrzała smutno na zaczerwienioną nogę,  ponownie westchnęła i zaczęła przewracać kartki książki, poszukując strony, na której skończyła.

***

Z początku wydawało mi się, że Marcelek jest drapieżnikiem w ekosystemie placu zabaw, który poluje na dzieci nieuważne lub po prostu dość lekkomyślne, żeby się do niego zbliżyć. Im dłużej jednak przyglądałem się jego działaniom, tym bardziej prawdopodobna wydała mi się teoria, według której Marcelek próbuje zdobyć pozycję samca alfa – w końcu jego celem nie jest pożarcie ofiar, a zaznaczenie swojej pozycji w stadzie. Chaotyczne akty przemocy wobec innych członków gromady pozwalają budować obraz groźnego osobnika. Chwytne kończyny, prędkość, brutalna siła, przebiegłość oraz mimetyczna zdolność przybrania postaci niewiniątka czynią z Marcelka wyjątkowo niebezpiecznego przeciwnika. 

Jednego byłem pewien - matka natura stworzyła potwora.

***

Gdzieś koło dwudziestego okrążenia wokół piaskownicy Marcelek zdał sobie sprawę, że zdążył już zgubić pościg. Rozejrzał się władczym wzrokiem po placu zabaw, po czym przykucnął nad brzegiem piaskownicy i zaczął grzebać w niej kijem, nie zwracając uwagi na dzieci, pozostawiające swoje piaskowe kreacje podczas gwałtownej ucieczki przed Marcelkową Strefą Zagrożenia.

Podczas gdy większość dzieci niepewnie wróciła do swoich zabaw w bezpiecznej odległości od Marcelka, jedna dziewczynka podeszła od tyłu do nieświadomego jej obecności chłopca i stanęła nad nim, przyglądając się ciekawie  jego działaniom. Następnie zamachnęła się wypełnionym piaskiem, różowym wiaderkiem i przywaliła nim chłopcu w głowę. Zaskoczony Marcelek stracił równowagę, wpadając do piaskownicy. Tam rozpłakał się, ocierając oklejoną piaskiem buzię.

„Wygląda na to, ze to ten sam gatunek…” pomyślałem. Widocznie Marcelek jeszcze musi się nauczyć, że w kole życia zawsze znajdzie się silniejszy osobnik. No i tego, ze karma to suka.

Bajera

- Musisz podchodzić do klientów! – wykrzyknęła Paulina, poprawiając wieszaki z koszulkami.

- Kiedy podchodzę! – jęknąłem, truchtając za nią po sklepie. Paulina jest jak tornado i ciężko dotrzymać jej kroku. No i posiada magiczną umiejętność znajdowania sobie zajęcia, nawet jeżeli wszystkie znaki na ziemi i na niebie mówią, że nie ma już nic do zrobienia. Czasami miała też pracę dla mnie, wtedy nie było już tak czarodziejsko.

- Podchodzisz i się na nich patrzysz! – uśmiechnęła się, składając koszulkę.

- No przecież nie będę oczu zamykał… – Paulina wzdycha nad moim beznadziejnym przypadkiem, podaje mi stosik spodni i gestem wskazuje, żebym szedł za nią.

- Musisz cisnąć bajerę… - wywraca oczami jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie.

- Cisnąć co? – zatrzymałem się. Podzielność uwagi nigdy nie była moją mocną stroną, a potrzebowałem maksymalnie skupić się na każdej ważnej wskazówce, aby przetrwać w niesprzyjającym środowisku sklepu odzieżowego (spoiler alert: wytrwałem całe dwa dni).

- Bajerę. Przychodzi klient i od razu go witasz, proponujesz pomoc, może jakiś rozmiar możesz mu znaleźć albo polecić coś do kompletu, a może przynieść do przymierzalni dodatkowe rzeczy. – wyjaśniła, przesuwając stertkę koszulek i kładąc tam podane przeze mnie spodnie.

- Po co mam  proponować pomoc, której nie jestem w stanie udzielić? – wymruczałem pod nosem, zupełnie nieprzekonany – Poza tym, oni wcale mnie nie potrzebują… - po raz tysięczny poprawiłem wieszaki z koszulkami.

- Potrzebują czy nie, mają się czuć zauważeni! – Paulina machnięciem ręki ucięła dyskusję i zagoniła mnie do porządkowania półki z torebkami.

***

- Dzień dobry, czy mogę jakoś Panu pomóc? – uśmiechnąłem się uprzejmie do około pięćdziesięcioletniego faceta w sportowej marynarce. Nie odpowiedział na przywitanie, choć najwidoczniej mnie zauważył, bo zerknął na mnie spode łba, przyłożył błękitną koszulę do torsu i burknął:

- Ta koszula będzie na mnie?

- Eee, niebieska, no, będzie panu ładnie do oczu pasować… - wyjąkałem niepewnie. Co za durne pytanie, skąd mam wiedzieć co taki burak lubi nosić, a czego nie! Przez jego twarz przemknął wyraz zdziwienia, ale szybko ustąpił miejsca irytacji.

- Czy mój rozmiar będzie. – warknął spomiędzy zaciśniętych zębów, a obserwująca nas Paulina nie wytrzymała i zaczęła się śmiać. Ze spuszczonym wzrokiem wybąkałem coś o rozmiarówce i uciekłem układać t-shirty, czując się paskudnie niekompetentny.

- Nie o taką bajerę mi chodziło! – zaświergotała Paulina, wyłaniając się z szerokim uśmiechem zza wieszaków. Jakimś cudem udało jej się uniknąć rzuconej przeze mnie koszulki.

Kaczki

Spacerowaliśmy sobie wokół Oleśnickiego stawu, dumając nad istotą istnienia oraz przyglądając się kaczkom. Spacerowaliśmy, znaczy Blu, Kari, Fen i ja. Pogoda nie dopisała, ba, było stosunkowo paskudnie, ale tradycji musiało stać się zadość, więc mimo niesprzyjającej aury postanowiliśmy zgłębiać tajemnice naszego pięknego regionu podczas kolejnej wspólnej majówki.

- Patrzcie! – zawołałem dziewczyny, wskazując kaczkę, która wypełzła z wody, poczłapała w kierunku zarośli i stamtąd obserwowała pozostałe ptaki, rozkosznie wyciągając głowę ponad poziom przybrzeżnych traw – Kaczka-podglądaczka!

- Jaki szpieg! – zarechotała Blu – Pewnie sprawdza wierność swojego kaczora. Że niby poszła tylko na chwilę, przypudrować dziób albo za potrzebą, a ten bydlak już dobiera się do innej. O! – kaczor rzeczywiście szybko stracił zainteresowanie przebiegłą kaczką i rozpoczął gonitwę za inną, lubieżnie wyciągając w jej kierunku kuper. Przyglądaliśmy się tym miłosnym igraszkom zafascynowani bezpośredniością kaczora, kiedy Blu odwróciła się do nas i zapytała

- Wiedzieliście, że kaczy penis ma kształt korkociągu? – Nie wiedzieliśmy. Nie jestem pewien czy chcieliśmy wiedzieć.

- To... dobrze? - mruknąłem, ciesząc się w duchu, że nie jestem kaczorem. – Skąd to wiesz, tak w ogóle?

- Oglądałam na youtube film o penisach i waginach kaczek. – Blu wzruszyła ramionami, zupełnie jakby to była najzwyklejsza na świecie rzecz, tak sobie usiąść przed komputerem i oglądać filmy o ptasich genitaliach. Już miałem się przyczepić, kiedy przypomniało mi się, że wciąż polecam ludziom do przeczytania „Chuć”. Przyganiał kocioł…

- Wracając do kształtu penisa, wszystko dlatego, że drogi rozrodcze u kaczek są strasznie powykręcane. I taki kaczor tym spiralnym penisem może sobie wygodniej spenetrować swoją kaczą wybrankę. - kontynuowała Blu. – Strasznie ciężko jest uprawiać seks z kaczką – westchnęła.

Posmutnieliśmy, zmartwieni kaczymi problemami, kontynuując spacer w niezręcznej ciszy, niemrawo powłócząc nogami.

- U kotek owulacja jest indukowana bólem. – zauważyłem, przerywając nieznośne milczenie, ale nie wzbudziłem tym większego zainteresowania. Limit „Zabawnych Faktów” na ten dzień został wyczerpany.

Kaczka podglądaczka! Jako dowód, że wszystko co opisałem zdarzyło się naprawdę!

Gogo

- Nie wierzę… - wyszeptałem, kręcąc głową – Nie wierzę, że Bob dowiedział się pierwszy! – Gogo wydawała się być lekko zawstydzona. – Przecież to plotkarz! – sapnąłem, próbując (jakże dojrzale z mojej strony) zdyskredytować przyjaciela.

- No jakoś tak wyszło… - westchnęła Gogo – Sprawa była świeża, gdzieś poszliśmy, to mu opowiedziałam. Gniewasz się?

- Nie no, coś ty… – skłamałem, ale zdradziła mnie nadąsana mina.

- Czyli się gniewasz! – uśmiechnęła się pod nosem, najwyraźniej rozbawiona moim podejściem.

- Teraz dowiaduję się drugi, ale jasne, już niedługo nikt nic mi nie będzie mówił! – postanowiłem wyrzucić z siebie żal -  Ja mam już dosyć tego życia w rynsztoku! – zawyłem, uderzając w dramatyczne tony.

- O, zobacz jaką mamy ładną pogodę! I samochody jeżdżą, patrz, czerwone! – Gogo doskonale zna moją absolutną niepodzielność uwagi, więc prędko zmieniła strategię, decydując się na podstęp.

- Nie dam się na to nabrać... – syknąłem spomiędzy zaciśniętych zębów.

- Patrz! 128 na Pilczyce! – wskazała skręcający właśnie autobus.

- Uuu, Pilczyce! – westchnąłem zachwycony, uważnie śledząc pojazd wzrokiem. 
Niech to, udało jej się…

Sto

Nie powiem, że jestem szczególnie zadowolony ze swojego życia, ba, bez większego zawahania nazwałbym moje podejście „stanem permanentnego rozczarowania”. I jeżeli z czegoś mogę być naprawdę dumny, to fakt, że udało mi się zdobyć wspaniałych przyjaciół. W liczbie wielu. W zasadzie toczę się przez życie, niczym zmrożona kula w dół olbrzymiej zaspy, tyle, że zamiast dodatkowych warstw śniegu zabieram za sobą nowych ludzi. Z niektórymi od razu łapię nić porozumienia, do innych przyjaźni muszę odrobinę dojrzeć – tak było ze Sto.

Poznaliśmy się na początku drugiego semestru studiów, ale dopiero w połowie trzeciego roku połączyła nas prawdziwa przyjaźń. Staliśmy sobie zmarznięci na przystanku, czekając na przyjazd opóźnionego tramwaju. I jakoś tak od słowa do słowa, opowiedzieliśmy sobie całe historie naszego życia miłosnego. Śmialiśmy się z nieudanych pocałunków, bez skrępowania dzieliliśmy się łóżkowymi historiami, razem wzdychaliśmy do nieosiągalnych obiektów uczuć. Zapomnieliśmy o mrozie, a kiedy w końcu przyjechał tramwaj, nie chcieliśmy do niego wsiadać – tyle było jeszcze do opowiedzenia!

No, ale wróćmy do właściwej części historii – byliśmy na niewielkiej domowej imprezie, gdzie, wbrew mądremu powiedzeniu „mierz siły na zamiary”, odrobinę przesadziłem z alkoholem i znajdowałem się w stanie względnej nieprzydatności do czegokolwiek. To oczywiście nie przeszkodziło mi w złapaniu za telefon – to taka moja rzecz, że w stanie upojenia chętnie rozpoczynam internetowe pogawędki, najczęściej z moimi romansami. Tak więc stukałem sobie radośnie w klawiaturę, czując na sobie palące spojrzenie Sto - wiedziała co się święci i jak to się zazwyczaj kończy, dlatego uporczywie się we mnie wpatrywała, najwyraźniej licząc, że obudzi we mnie wyrzuty sumienia. Niestety na to było już za późno – dwa kieliszki wódki wcześniej zniknęły resztki moich wewnętrznych barier. Dmuchany materac, na którym siedziałem, podniósł się lekko, kiedy zajęła miejsce obok mnie.

- Co napisałeś? – spytała niewinnie, zaglądając mi przez ramię. Odsunąłem telefon, nie pozwalając jej przeczytać moich wiadomości.

- Nic specjalnego – wymamrotałem. Nie było to kłamstwo, bo - jak zwykle – zacząłem całkiem niewinnie. Sto zerknęła na mnie podejrzliwie, ale nie mając mi nic do zarzucenia, zmieniła temat i po krótkiej pogawędce podryfowała w stronę koleżanek. Wróciłem do telefonu, czując wzbierającą we mnie wenę. „Skarbie, tuliłbym Cię jak pies swoje młode” wystukałem na klawiaturze i zachichotałem, dumny z tego zgrabnego porównania (rano, czytając tę wiadomość, miałem ochotę ogolić się za karę na łyso). „Całowałbym, tak cmok cmok” dodałem, nie wahając się ani chwili nad naciśnięciem „wyślij”. W tym momencie, w zasadzie znikąd, pojawiła się Sto.

- Widziałam! – fuknęła, wyciągając rękę po mój telefon. Zanim zdążyłem się wytłumaczyć, dostałem po łbie.

- Kiedy… - zacząłem ponownie, uskoczywszy przed kolejnym atakiem, wykazując tym samym zadziwiający w moim stanie refleks.

- Oddaj telefon – przerwała mi, wyciągając dłoń. Burknąłem coś gniewnie pod nosem, ale w obawie przed kolejnym ciosem, podałem jej komórkę – Doskonale – uśmiechnęła się i dała mi buziaka – a teraz wracaj do zabawy! – dodała zachęcająco. Ze zgrozą obserwowałem jak mój telefon znika w jej kieszeni. 

Jakie to szczęście, że Sto mi go odebrała, zrozumiałem dopiero następnego ranka. Nie byłem nawet zły za te dwa siniaki, które mi nabiła. Bo prawdziwy przyjaciel potrafi spuścić Ci łomot, kiedy zrobisz coś głupiego. Stłucze Cię na kwaśne jabłko, a potem przytuli i szepnie do ucha „Zabiję cię, jeżeli to się powtórzy”. 

Uszy

- Na przebijanie uszu, tak? – ruda pani zza lady powitała mnie uśmiechem i wskazała miejsce na kanapie – Usiądź sobie, za jakieś pięć minut kolega się tobą zajmie. – próbowałem umościć się w możliwie najbardziej nonszalancki sposób, udając, że nic mnie to nie rusza, a części ciała przebijam sobie tak często, że powoli zaczyna mnie to nudzić, ale nie wytrzymałem i skuliłem się w kącie kanapy, niepewnie obserwując pokrytych tatuażami pracowników studio.

Próbując nie myśleć o igłach, wbijających się w moje niewinne uszka, zająłem się przeglądaniem „Magazynu Małego Tatuażysty”, wyłożonego w liczbie kilku egzemplarzy na niewielkim stoliku. Lekturę przerwała mi czarnowłosa dziewczyna, która wyłoniła się z gabinetu, wydając z siebie przeciągły jęk. „Co te potwory ci zrobiły, nieszczęsna niewiasto?!” wykrzyknąłem w duchu, gotowy do ucieczki. „W sumie nic, o co sama się nie prosiłaś” uspokoiłem się, rozluźniając napięte ciało. Przyjrzałem się uważniej parze kolczyków na bladych policzkach, w miejscach, gdzie niektórzy ludzie mają rozkoszne dołeczki.  Wygląda na to, że zabieg był dość bolesny – dziewczyna wciąż cichutko pojękiwała i widocznie niezdolna do zamknięcia ust, rozchylała je niczym ryba dobierająca się do smakowitego kąska (smakowitego, rzecz jasna, w rybich standardach smakowitości). Sprawę z tego, że od dłuższej chwili nieświadomie naśladowałem jej minę, zdałem sobie dopiero, kiedy odwracając się od lady, spojrzała na mnie oburzona, gniewnie wytrzeszczając oczy. Czym niezamierzenie zwiększyła swoje podobieństwo do ryby, zmniejszając tym samym moje poczucie komfortu. Niezręczną ciszę przerwał brodaty pan w dziwnej czapce.

- No i jak, nie bolało tak bardzo, co? – uśmiechnął się, poklepując dziewczynę po ramieniu, a ta w odpowiedzi rozpaczliwie wybałuszyła oczy. Następnie zwrócił się w moją stronę – To co, bierzmy się do roboty! – huknął, na co pokiwałem głową i niechętnie zwlokłem się z kanapy.

– Jestem Alex – brodacz uścisnął moją dłoń, po czym poprowadził mnie do gabinetu. Po drodze zauważyłem tatuażystę, pracującego nad nowymi wzorami – koleś miał w uszach olbrzymie tunele. Wyobraziłem sobie, że ktoś je podpala i każe przez nie skakać tresowanym zwierzętom – z chwili zadumy zostałem wyrwany przez Alexa, który leciutko popchnął mnie w stronę drugiego pokoju. Tam trochę zrzedła mi mina – na samym środku ustawiono masywny fotel, którego nie powstydziłby się niejeden inkwizytor – brakowało jedynie rzemiennych pasów do krępowania kończyn poddawanych torturom nieszczęśników. Podejrzliwie przyglądałem się ścianom, szukając śladów rozbryzganej krwi. Alex wskazał na krzesło, zachęcając mnie, żebym usiadł, po czym krótko opisał mi przebieg zabiegu.

- Jakieś pytania? - uśmiechnął się zachęcająco.

- Właściwie to mam parę – umościłem się wygodniej na fotelu – Jak często macie klientów na przekłucia miejsc intymnych?

- Przynajmniej jednego tygodniowo – odpowiedział po  chwili zastanowienia - Za to coraz rzadziej przebijają sobie u nas brwi, całe szczęście… – westchnął Alex, zakładając nieprzyjemnie skrzypiące, lateksowe rękawiczki – To strasznie wieśniackie przekłucia.

- Ha, teraz tak pan mówi, ale jak wyjdę, to zaraz pan powie kolejnemu klientowi, że tylko frajerzy przebijają sobie uszy! – zaśmiałem się, ale szybko spoważniałem – Czy zdarzyło się, że ktoś u państwa zemdlał albo się rozpłakał podczas przekłuwania?

- Nie podczas przebijania uszu, ale z innymi miejscami różnie bywało – przyznał się, wzruszając ramionami. Nachyliłem się do niego i szepnąłem konspiracyjnie

- A czy ktoś u was… UMARŁ? – nastała krótka chwila ciszy.

- Tylko jedna osoba – uśmiechnął się i mrugnął do mnie.

Najwyraźniej potraktował moje pytanie jako żart. 

Ciasto

Słowem wstępu – ukradłem ten wpis. Ja wiem, świństwo zrobiłem, tym większe, że okradłem samego siebie. Tak, miałem kiedyś bloga i nawet udało mi się utrzymać go przy życiu przez półtora roku. Proszę o brawa, to moje największe osiągnięcie w dziedzinie systematycznego robienia rzeczy. I kiedy tak czytałem sobie zaprzeszłe notki, stwierdziłem, że ta ma potencjał, ale wymaga lekkiego dopracowania. I oto pojawiam się ja, mądrzejszy o pewne doświadczenia, gotów przeobrazić ten nieoszlifowany diament w miły oku brylant!

***

Tak się złożyło, że razem z Siostrą postanowiliśmy upiec tort na nadchodzące urodziny mamy. Jako że moja siostra nie jest w ciemię bita, prędko znalazła sobie wygodną wymówkę, zostawiając mnie na lodzie. Może i dobrze się stało, bo dziewczyna była owego czasu gastronomicznie upośledzona, a szczyt jej umiejętności kulinarnych stanowiło wykonanie kanapek (na szczęście w dniu dzisiejszym w kuchni radzi sobie całkiem nieźle, natomiast dalej pozostaje leniwą bułą – pewne rzeczy nigdy się nie zmienią). Niemniej, nie przejąłem się, bo przecież prawdziwy mężczyzna poradzi sobie w każdej sytuacji!

Wracając do konkretów - zajmujących się gotowaniem można podzielić na dwie grupy – tych, którzy uważają biszkopt za jedno z najprostszych ciast, którego nie da, po prostu nie da się zepsuć i tych, którzy walczą z zakalcami, opadniętymi wypiekami i ogólnie przeklinają swój los, kiedy okazuje się, że czeka ich przygotowanie biszkoptu. Osobiście plasuję się gdzieś pomiędzy – do pierwszej grupy nawet się nie ryję, a moje umiejętności są tak nikłe, że nie chcą mnie nawet w tej drugiej. Pozostaję więc na ziemi niczyjej, bezskutecznie próbując zgłębić biszkoptowe arkana.

Nie marnując czasu od razu zabrałem się za przygotowania. Skrupulatnie przeczytałem przepis, a potem zrobiłem to ponownie, prześwietlając kartki książki kucharskiej latarką w poszukiwaniu ukrytych wskazówek. Okazało się, że w przygotowaniu mojego egzemplarza nie brali udziału masoni, a podana drukiem informacja stanowiła jedyną pomoc, na jaką mogłem liczyć. Mówi się trudno. Nie chcąc marnować czasu, zgromadziłem prędko niezbędne ingrediencje, których nie było wiele - w końcu to tylko biszkopt. Głównie jajka.

JAJKA...

Pierwsze przeciąłem idealnie na pół, razem z żółtkiem. Drugie zrzuciłem sobie na nogę (zabawne uczucie, musicie spróbować!). Pozostałe wesoło rozturlały się po blacie, z tendencją do przesuwania się w kierunku krawędzi. Wydając z siebie dzikie okrzyki, migiem wyłapałem jaja-kamikaze i oddzieliłem im żółtka od białek. Za karę.

***

Wyjęte z piekarnika ciasto sprawiało wrażenie perfekcyjnego.

- Sprężyste! - pomyślałem naciskając lekko powierzchnię wypieku - Bardzo sprężyste! - klepnąłem biszkopt - Zbyt sprężyste… - jęknąłem spomiędzy palców, kiedy odbita od ciasta dłoń przywaliła mi w twarz. Biszkopt zdawał się chichotać, więc pogroziłem mu nożem, burcząc niecenzuralne słowa pod jego adresem.

- Więc co by tu z tobą uczynić, zakalcze? - zastanawiałem się na głos, krążąc wokół słodkiego winowajcy.

Dam dzieciom sąsiadów, nigdy ich nie lubiłem.

***

Za drugim podejściem biszkopt wyszedł idealny - prawie nie przypalony i - co najważniejsze - bez zakalca. Zabrałem się więc za krem. Planowałem czekoladowy, ale z przerażeniem zanotowałem straty  w zapasach czekolady. Z dwóch ostało się pół tabliczki („Kiedy się obudziłem byłem cały w czekoladzie... Próbowałem ją zmyć, ale nie chciała zejść! Szeryfie, czy jestem podejrzany?”). Jako kuchenny bohater nie dałem się zrazić tym niewielkim kryzysem i przeplanowałem czekoladowy krem na straciatella - wyglądał całkiem dobrze.

W przeciwieństwie do kuchni. W amerykańskich filmach niekiedy pojawiają się sceny walki na jedzenie w szkolnych stołówkach. Podobny krajobraz stworzyłem wokół siebie, walcząc o dobre imię i jadalne ciasto. Jak okiem sięgnąć, wszędzie walały się brudne naczynia, nie wspominając o tragicznym stanie blatów, ścian i podłogi. Optymistyczny scenariusz zakładał nadejście hucznie zapowiadanego na 2012 rok końca świata, dzięki któremu nikt nie poznałby dowodów zbrodni, jakiej dopuściłem się na kuchni. Szybko upchnąłem w zlewie tyle naczyń, ile udało mi się do niego zmieścić i zagoniłem do ich mycia Siostrę – w ramach uczciwego podziału obowiązków. Wychodząc, usłyszałem za plecami brzdęk sterty naczyń, odgłos przygniatanego przez nie człowieka oraz wrzask.

- E tam! – mruknąłem - Na mnie spadło dziś jajko i nie narzekałem.

Siłownia, część 1

Aktywność fizyczna jest bardzo ważna. Z tą świadomością, wraz z ukończeniem szkoły średniej, przestałem regularnie się ruszać, a jeden semestr WFu na uczelni w postaci zajęć z tańca towarzyskiego wiosny nie uczynił (utwierdził mnie natomiast w przekonaniu, że wyczucie rytmu nie jest moją mocną stroną). No, może czasami zrobiłem w domu pompkę czy dwie albo pośmigałem chwilę hantelkami, ale nijak się to ma do regularnego treningu, który stopniowo zamieniłby moje mizerne ciałko w smakowity, mięsny kąsek.

Październik był wyjątkowo ciepły i pogodny, co obudziło we mnie chęć zmian. Jakoś tak wyszło, że nigdy nie miałem parcia na walkę z wiatrakami, dlatego zamiast dumać nad kondycją świata, zacząłem zastanawiać się nad własną. Koniec końców ambitnie postanowiłem, że przez cały rok akademicki będę uczęszczał na siłownię, a swoje ciało traktował jak świątynię. Ba, podstępne słońce ogrzewające moją buzię pozwoliło mi naiwnie uwierzyć we własne siły, toteż przekonany o perspektywie oszałamiającego sukcesu namówiłem jakimś cudem Boba, żeby razem ze mną zapisał się na siłownię.

Bobowe towarzystwo miało swoje dobre i złe strony. Wspólne treningi stanowiły swojego rodzaju motywację, bo przecież nie można tak zawieść przyjaciela i nie pojawić się na umówione sportowanie (jak się potem okazało, można, a czasami nawet trzeba). Dzięki porównywalnej kondycji nie zawstydzaliśmy się nawzajem, ba, nie szczędziliśmy sobie słów pochwały po paru seriach podnoszenia żałośnie lekkich ciężarków.  Z drugiej strony, to właśnie Bob stał się przyczyną braku nawiązania nowych znajomości podczas wizyt na siłowni. Pośrednią. Bezpośrednią był mój długaśny jęzor i niemożność powstrzymania napadów peplania.

Byliśmy w szatni, przebierając się po godzinie całkiem intensywnych ćwiczeń. Zajęliśmy się z Bobem niezobowiązującą pogawędką, nie zwracając większej uwagi na grupkę rozmawiających obok panów. Nie patrzyliśmy na siebie, zresztą byłem zbyt zajęty nerwowym wybieraniem z szafki brakujących części garderoby – nie przepadam za rozbieraniem się przy obcych, dlatego starałem się jak najszybciej zakryć moje niedoskonałe ciało. Nie dosłyszałem pytania, które do mnie skierował, więc odwróciłem się w jego kierunku.

- Dobry Boże, jakie ty masz małe sutki! – wykrzyknąłem zdumiony, gapiąc się w stuporze na półnagiego Boba. W szatni zapadła grobowa cisza. Jeden z panów, który właśnie ściągał koszulkę, niepewnie opuścił ją z powrotem. Drugi, który zdążył już odkryć tors, szybkim ruchem zakrył swoją pierś.

- Maleńkie jak ziarnka groszku… - dodałem wyjaśniająco, czym zdecydowanie nie poprawiłem sytuacji. Purpurowy na twarzy Bob prędko narzucił na siebie koszulkę.

- Wiktor, kurde!* – wrzasnął na mnie zaraz po wyjściu na zewnątrz. W myślach przyznałem mu rację. Kurde ja.

* Bądźmy szczerzy – Bob użył słowa o odrobinę mocniejszym wydźwięku, którego nie przytoczę z oczywistych względów

Specjaliści

Wędrowaliśmy sobie z Jedynką i Dwójką, rozprawiając o zbliżającej się majówce, kiedy ta pierwsza nieśmiało wtrąciła

- Skoro jestem wśród specjalistów, chciałabym o coś zapytać...

- Specjalistów? - zdziwiłem się

- Oho, pewnie ma jakieś pytanie o seks! - uśmiechnęła się Dwójka. Jedynka spąsowiała, więc chyba rzeczywiście to miała na myśli.

- No tak, specjalistów! - stwierdziłem, wypinając dumnie pierś. Z perspektywy czasu stwierdzam, że to moje rosnące ego rozpierało mnie od środka.

- Więc... - kontynuowała Jedynka - czy jest możliwe...

- Tak. - odpowiedzieliśmy zgodnie

- Ale nie zdążyłam dokończyć - zdziwiła się

- Po prostu tak. Wszystko jest możliwe.

Prawda czy Wyzwanie?

Uwielbiam grać w „Prawda czy Wyzwanie”. Tak, można bulgotać, że to głupawa zabawa dla dzieci i żaden poważny dorosły nie powinien się interesować takimi bzdurami, a w ogóle najlepiej porozmawiać o pogodzie przy filiżance parującej herbaty. Ale zanim obrzucicie mnie kamieniami, pozwólcie mi się wytłumaczyć.

Kojarzycie zasady? Kojarzycie. Kluczowym momentem jest chwila, w której wylosowany gracz musi odpowiedzieć na proste pytanie: „Prawda czy wyzwanie?”. W tym momencie pozostali w milczeniu nerwowo zaciskają piąstki, błagając w duchu o nagły przypływ mieszanki odwagi i naiwności dla wybierającego, aby ten, ku ich uciesze, zdecydował się na opcję „wyzwanie”. Ja natomiast cichutko liczę, że padnie jednak na „prawdę”. To dość rozsądny wybór, chyba, że ma się sekrety, a pozostali gracze wiedzą, że coś jest na rzeczy. W takim wypadku, w momencie rozpoczęcia gry warto przypomnieć sobie o zostawionych na gazie ziemniakach, włączonym żelazku lub dzieciach czekających na odebranie ze szkolnej świetlicy i uciec. Daleko. W przeciwnym razie, można śmiało pójść w pytania i po prostu odsłonić przed pozostałymi graczami rąbek tajemnicy swojego życia. Na ten moment czekam. Czuję jak niespodziewane wyznania i nowe informacje elektryzują moje ciało, jednocześnie potęgując ciekawość. Skończyły się już czasy, w których wystarczał mi stary, sprawdzony facepatrol. Chcę poznać tych ludzi! Wiedzieć więcej! Pewnie dlatego, że jestem wścibski, ale czemu nie, nazwijmy to ciekawością świata.

- Prawda czy wyzwanie? - zapytał mnie kolega, popijając łyk piwa. Spojrzenia obecnych przy stole zwróciły się w moją stronę. Prawie żałowałem, że muszę ich rozczarować, ale za bardzo lubię o sobie mówić, żeby zmarnować taką okazję.

-Wyz… - zacząłem, obserwując jak na jego twarzy pojawia się uśmiech - …naję zasadę, zgodnie z którą wybieram tylko „prawdę”. Więc prawda! – dokończyłem, tłumiąc złośliwe zapędy kolegów  w zarodku. „Oho, będzie się mścił! Pewnie myśli, że zagnie mnie pytaniem o seksie. Powodzenia.” pomyślałem rozbawiony, zerkając na zaciętą minę Toma. Po chwili jego oblicze się rozpogodziło.

- Masz jakieś nietypowe upodobania, dotyczące gry wstępnej? – zarumieniony, ale wyraźnie z siebie zadowolony, wreszcie sformułował pytanie.

- Lubię być miziany w stopy. – odpowiedziałem bez chwili wahania. Zapadła grobowa cisza. – W czyste? – bąknąłem, ale chyba ich nie przekonałem.

Pobudka

Nie jestem porannym ptaszkiem, zdecydowanie bliżej mi do południowego goblina. Pobudka przed godziną dziewiątą generuje we mnie bonusowe pokłady marudności - ich rozładowanie zajmuje zazwyczaj parę godzin, przez które, słowo daję, lepiej nie wchodzić mi w drogę. Widzieliście "Gremliny"? Podobnie jak te urocze stworki, zamieniam się w potwora, jeżeli nie zapewni mi się odpowiednich warunków. W moim przypadku są to smaczne jedzenie oraz spokojne przedpołudnie, które mogę przeznaczyć na błogi sen. Za to rozmnażam się trochę inaczej - ale to temat na zupełnie inną historię.

Kładłem się już do łóżka, kiedy rodzice oznajmili, że nazajutrz rano wybierają się na zakupy - w końcu Wielkanoc zobowiązuje do zaopatrzenia się w góry mięs wszelakich i, oczywiście, miliony jaj.

- Znakomicie! - ucieszyłem się, bo miałem w planach parę spraw do załatwienia. Przynajmniej nikt nie będzie pałętał mi się pod nogami - Koniecznie obudźcie mnie przed wyjściem - poprosiłem. Moją czujność obudził podstępny uśmieszek, który dostrzegłem na twarzy taty, więc na wszelki wypadek dodałem - DELIKATNIE.

- Możemy oblać Cię zimną wodą? - zapytał z rozczarowaną miną. Widocznie planował coś grubszego, strach się bać.

- Nie. - westchnąłem. Nawet nie byłem specjalnie zaskoczony, w zasadzie mogłem się tego spodziewać.

- Gorącą? - spytał pełnym nadziei głosem.

- Nie. - odpowiedziałem cierpliwie.

- Wodą w ogóle? - dostrzegłem w jego oczach nieme błaganie, ale było już za późno, zamknąłem moje serce na delikatnie sadystyczne potrzeby rodziciela i tylko pokręciłem przecząco głową.

- To czym możemy Cię oblać? - burknął zawiedziony, ze wzrokiem wbitym w podłogę.

- MIŁOŚCIĄ! - zaświergotałem i zadowolony udałem się na zasłużony spoczynek. 

Zamykając drzwi od pokoju, usłyszałem ciche mruknięcie:

- Żebyś potem nie żałował...

Kot

Mam kota. Jest już stosunkowo wiekowy, a jeżeli lubi się bezpośrednie sformułowania, można po prostu nazwać go "starym" i niewiele się przy tym pomylić.

Minęło 17 lat od kiedy pojawił się u mnie w postaci małej, kudłatej, dość agresywnej, łaciatej kuleczki, którą wszyscy domownicy od razu pokochali, nie bacząc na podrapane łydki i obgryzione dłonie. Przez te wszystkie lata kot, nierzadko z użyciem przemocy, podporządkował sobie okoliczne zwierzęta, znacząco ograniczył mysią i ptasią populację, nauczył się samodzielnie otwierać drzwi do pokoi oraz owijać sobie opiekunów wokół małego pazurka. Niestety starość i odniesione podczas długiego, awanturniczego życia kontuzje dały o sobie znać, na skutek czego znacząco ograniczyły się jego zwrotność i skoczność oraz, co ważniejsze, samowystarczalność. 

Nie do końca jestem w stanie stwierdzić czy rzeczywiście rozchodzi się o fizyczną niewydolność starczego, kociego ciała, czy potrzebę bliskości, ale kilka razy dziennie uruchamia alarm w postaci donośnego miauczenia, którym sygnalizuje potrzebę zatrudnienia któregoś z domowników do honorowej funkcji osobistego masażysty brzuszka. Niegdyś uroczo pomiaukujący kot, obecnie w chwili potrzeby wyje, jakby dławił się olbrzymią kluską, angażując uwagę wszystkich obecnych w mieszkaniu (i prawdopodobnie najbliższej okolicy). Procedura jest prosta - zawodzące zwierzę bierze się na ręce, wciąż cichutko biadolące zanosi do salonu, gdzie sadza się je na kolanach, brzuszkiem do góry, po czym rozpoczyna się delikatny, acz stanowczy masaż brzuszka. Jeżeli kot mruży oczka, mruczy i kapie śliną z pyszczka - jest mu dobrze. Jeżeli zaczyna do tego popierdywać - etatowemu masażyście nie jest dobrze.

Absolutnie zafascynowała mnie skuteczność kociego sposobu zwracania na siebie uwagi. I szczerze mówiąc z miejsca pozazdrościłem mu, postanawiając wypróbować jego patent. Jako, że w mieszkaniu byłem sam, wypełzłem na zewnątrz, niepewnie pomiaukując. Wędrując ulicami miasta, dopracowywałem odpowiednio gardłowe brzmienie sygnału, te drobne smaczki w postaci rozpaczliwych akcentów dźwiękowych, aż wreszcie, pewny siebie, byłem w stanie wyemitować właściwe wołanie. 

Rozejrzałem się dumnie wokół siebie. Wygląda na to, że kocie metody nie sprawdzają się u ludzi - nikt się nie pojawił... 
Nikt nie wymasował mi brzuszka.

Hello world.

- Zakładasz bloga? - zapytał mój drogi przyjaciel, zaglądając mi przez ramię. Mój drogi przyjaciel, dla którego powinienem był wymyślić jakiś sprytny pseudonim, ale nic szczególnego nie przyszło mi do głowy, więc póki co zostanie Bobem, bo Bob pasuje do wszystkiego i wszystkich.

- Nie mam pomysłu na tytuł - jęknąłem, kładąc się na klawiaturze. Bob to całkiem sprytna bestia, więc uznał to za potwierdzenie, następnie zaczął katować mnie kolejnymi, zupełnie uzasadnionymi pytaniami, na które nie potrafiłem udzielić odpowiedzi.

- O czym będziesz pisał? - poczułem jak szturcha mnie swoim chudym palcem.

- NIE MAM POMYSŁU NA TYTUŁ! - zawyłem rozpaczliwie, uderzając twarzą w klawisze. Nie znalazłem zrozumienia w jego oczach. Pogardy na szczęście też nie. 

- To jest najgorsze... - westchnął ze współczuciem, po czym znowu dźgnął mnie paluchem - Ale o czym będzie ten blog?

- Jeszcze nie mam skrystalizowanego pomysłu - burknąłem, odtrącając niecierpliwie jego chudą dłoń, sterczącą nad moim ramieniem w pełnej gotowości do kolejnego ataku - Po prostu mam ochotę sobie trochę popisać.

"Ok, stop. Ten kolo właśnie stwierdza, że w zasadzie nie ma na tego bloga pomysłu, tylko po prostu chce sobie trochę popisać."

W tym momencie, drogi czytelniku mógłbyś rzucić we mnie pomidorem albo główką zepsutej kapusty. Nie, żartuję, nie mógłbyś. Nie tylko dlatego, że jestem daleko, dobrze ukryty przed ewentualnym, zgniło-warzywnym atakiem z Twojej strony. Psująca się kapusta strasznie śmierdzi. Na pewno nie trzymasz takich rzeczy w domu.